The end

Yo bro!

het is nu een dikke twee maanden geleden dat ik hier nog es iets schreef.

waarom? omdat in de eerste plaats deze blog over jou gaat en niet over mij (en omdat er over jou niet te vet veel meer te vertellen valt… which is a good thing ;-)). omdat je sedert “The Last Straw” zélf perfect (enfin…) in staat bent om met jouw maten en haten te communiceren (to each his own they say… ) en omdat ik… wel… met ander dingen bezig was (het Jaar van de Tijger… voor mij mag het morgen ophouden…)

Dit is mijn 50ste en laatste bericht aan jou. ik zit terug op mijn zelfde plek achter de laptop. de livingtafel. het hart van ons huis dat nu voor altijd verbonden blijft met jou. 50 berichten. ik las ze voorlopig nog niet na. Deze blog was mijn uitlaatklep en gedurende lange tijd mijn enige communicatielijn naar jou (in de hoop dat je dit ooit ging kunnen lezen en begrijpen).

Ik weet eigenlijk nog altijd niet goed hoe ik moet omgaan met schouderklopjes over de blog. moet ik nu trots zijn omdat jouw bijna-dood mijn “talent” voor bloggen wakker schreeuwde? of moet ik triest blijven omdat ik die blog ooit moest aanvragen? Ik hou het meer en meer bij het eerste. ook omdat ik nu beter dan ooit weet, voel  en besef wat wij (ja, gij en ik lelijkaard) samen hebben. Of het nu aan de telefoon is of op het terras bij ma en pa of in de Sint-Michielskathedraal.

het is dus waar wat ze zeggen: er zal altijd een “voor het ongeval” en “na het ongeval” zijn. Want wat is er allemaal niet gebeurd tussen die vroege mooie nacht in februari en deze plakkerige, onweerachtige avond in juli?

We zijn ouder geworden, bro. ouder, wijzer, whatever you wanna call it. maar dat de tijd een vreemde kromming maakte de voorbije maanden, zoveel is zeker.

Oona bijvoorbeeld, jouw petekindje en halfgod, wordt morgen 10.
Fuck man! Weet je nog wanneer je ze voor het eerst zag? Ik heb er beelden van! 20 kilo jonger is het minste wat je kan zeggen 😀 Alsof het… tja… gisteren was…

Maar toch ook weer niet. Robert-die tegen-geen-zotten-klapt kwam bij Oona op bezoek. en Agnes-die-ooit-nog-met-jou-op-haar-arm-stond-te-zwaaien-naar-ons-ma-op-den-Amigo. en meme. en pepe Frans. en Magda.

en wij werden ouder. schoven op.

Het is zo omdat het zo is.

Voila Peter, filmliefhebber, je zal de beelden hieronder wel herkennen. Wat kan er beter ons gevoel van de voorbije maanden beschrijven dan Apocalypse Now? Niet alleen de broeierige intensiteit van de film zelf, maar ook de verhalen erachter typeren het voor mij volledig.

The end, Bro. Van het (bijna-6-maanden van-een) jaar van Peter.

“There and back again”.

Bedankt aan alle lezers van de blog! Bedankt aan alle mensen die reacties postten op de blog!! Aan de 6617 clicks van maart en aan de 13 clicks van juli! And last but not least, bedankt aan de uitvinders van het alfabet, de computer en het internet!

The last straw

Het Centrum voor locomotorische en neurologische revalidatie van UZ Gent. Kortweg CLNR of K7.
Elke dag behalve op donderdag. Kine(sitherapie), Ergo(therapie) en Neuro(training).

Voor wie een kaartje wil sturen ;-):

Centrum voor Locomotorische en Neurologische Revalidatie
Universitair Ziekenhuis (gebouw K7)
ter attentie van Peter De Vos
De Pintelaan 185   9000 Gent

En daarna sluiten we af. Taptoe. Jouw leven is weer van jou maat. Je pakte het.

Eén ding nog bro. Een boek. Een herinnering. Daar zorgen we nog voor. Zodat we dit nooit vergeten. Neither the good nor the bad.

I’ve watched all your suffering
As the battles raged higher
And though they did hurt me so bad
In the fear and alarm
You did not desert me
My brother in arms

A message for good luck

Beste vrienden en vijanden van deze blog,
Zoals aangekondigd trekt Peter volgende week zijn laatste rechtelijn naar total freedom. Hiermee zetten ook wij de laatste stuip van deze blog in.

Nu zou ik het nog wel eens dik appreciëren mocht iedereen die deze blog van ver of dichtbij volgde, zijn of haar Peter nog een hart onder de riem steekt. Blog 2.0, tweede poging dus.

Komaan ev’rybody! TWICE AS HARD!!!

El Zorro Forever!

What the Fuck!!??

El Zorro hemzelf reageerde vandaag op zijn eigen blog?? Wat krijgen we nu? En heeft deze blog dan nog zin? En voor wie? Ik voel mij een beetje zoals Lampo die net Stiller ontmoette…

I need a drink… or a shot of Haldol… 😉

Maar los daarvan… euh broere, ge moest van vannachter beginnen lezen!

Hindsight

hind·sight
–noun
recognition of the realities, possibilities, or requirements of a situation, event, decision etc., after its occurrence.

Als alles dus goed gaat, bro, start volgende week de laatste fase van jouw revalidatie: K7.  Onvoorstelbaar. En onvoorstelbaar snel.  Uiteraard niet snel genoeg, maar laten we dit even realistisch bekijken. Wie had dit gedacht? Wel? Wie?! Niemand dude! Je rijdt niet zomaar ongestraft aan god-weet-welke-snelheid tegen een verkeersbord zonder er een prijs voor te betalen.

Maar kijk. Voor Grote Vos is dit blijkbaar geen obstakel. Grote Vos heeft tegenwoordig meer last van zijn nieren dan van zijn close encouter with public property. Unbreakable? Ik, euh wij raden je af om het een tweede keer te testen. We kunnen nu eindelijk terug allemaal slapen en eten en ik hou later wel eens een blog bij over de groei-of-niet van mijn net uitgeplante knot-essen. Dat zal een stuk rustiger gaan ;-).

Maar “hindsight” dus. Haai-een-saait.

Een prachtig woord dat wij vertalen als “achteraf-bekeken-is-t-gemakkelijk”.
Waarom noemde ik deze blog “het jaarvanPeter”? Omdat 4 jaar opleiding en ervaring mij leert dat dergelijke “roadkill” opkuisen minstens zo lang duurt. Omdat dat zo’n gasten al mogen blij zijn als ze na twee maanden met mes en vork kunnen eten. Omdat ze al een succesverhaal genoemd worden als ze na twee maanden rechtop in een zetel kunnen (blijven) zitten. Omdat de verpleging hen ’s avonds tegen hun echtgenotes vernoemt als ze na twee maanden al op de pan en in de fles kunnen. En omdat hun familie en vrienden een “twee-maanden-en-al-wakker” feest geeft voor het hele dorp als ze na twee maanden hun vader al van de postbode kunnen onderscheiden.

En hier sta ik nu dus mooi te blinken met al mijn donder-en-bliksem-en-wacht-af-en-we-zullen-wel-zien mantra. Meneer zit op, loopt rond, belt en discussieert (gaat niet goed naar het toilet, maar dat heeft nog steeds met die vermaledijde nierstenen te maken :-()

Het heeft dus (gelukkig!) niet zo lang geduurd. Je herstelde en herstelt. Hadden we het geweten, dan hadden we waarschijnlijk gewoon even gewacht. Dan hadden we ons niet beziggehouden met al dat niet-slapen, wenen, zorgen, tobben, bellen en schrijven. Dan hadden we al die extra diesel niet verbrand om jou te bezoeken.

Maar dan zouden we mekaar ook niet teruggevonden hebben bro. Isolde (je kent ze niet, ’t is de mama van een vriendinnetje van Oona) zei het nog, nadat we ons verhaal deden: “je krijgt hiervoor iets terug”.

Toen dacht ik “hippie”, nu moet ik ze gelijk geven.

Dude, you’re walking. Don’t look back.

rewind << remember <<

1 maart

UZ 1K12 – Intensieve Zorgen. De eerste foto’s. Toen niemand wist of we dit ooit nog zouden willen zien. Toen de dokters veel “euh” en “dat is nog veel te vroeg” zeiden en de verpleegsters nog op hun woorden letten (het zou nog wel terug normaal worden ;-)). Toen de pols, die je nu dagelijks vervloekt, bijzaak was. carrosserie. Toen we veel telefoons kregen en deden. en toen deze blog startte. “5 clicks en een bevestigingsmail”…

5 maart

Toen de “trends” zich stilaan begonnen op te richten. Toen wij al eens naar de anderen keken. Toen ons ma en Sandrine al eens bleven staan wanneer de dokter-met-het-spraakgebrek weer een shitload aan ” veilige informatie” (een eufimisme voor worst case scenario’s) bracht. Toen een zekere Shana (Sandrine: WIE?!) plots aan de deur van de spoed stond. Tja, deze blog heeft zo zijn gevolgen… Sorry, Shana, je werd niet binnengelaten. Nu zie je waarom.

7 maart

Longontsteking. Bugger. Toen ze jou met een simpele druk op de knop nog wat dieper in slaap spoten omdat je nogal actief reageerde op aspiratie (je sprong bijna uit jouw bed). Toen de ICP (INtra Carnial Pressure) zich stilaan begon te voegen.

9 maart

Geëxtubeerd! Dat was nogal eens een mijlpaal. Toen wisten we, hoopten we voor het eerst dat je dit avontuur zou overleven.

13 maart

6K12 – Neurochirurgie (high care). Toen de verpleegsters terug normaal werden ;-).  Hier herdoopte je Caroline ;-). Waar Duvel 8,5% was (de radiopresentator gaf je gelijk), waar ons ma “mi madre” was, ons pa “mi padre” en ik “de wetgever”. Maar vooral: waar je wakker werd (ook al was dat de eerste dagen niet veel meer dan jouw ogen openen).

Life’s like a box of chocolates…

… you never know what you’re gonna get.

Vandaag heeft Bombshell jouw K7 geregeld. Money in the bank dude! Wachtlijsten, wachtlijsten (en een sociale verpleegster die jou bij jouw verhuis naar BZIO vergat op die wachtlijst te zetten) maar maandag mag je al op intake en dinsdag of woensdag mag je beginnen met de laatste fase van de professionele ondersteuning: neurotraining.

dit gezegd, merkte je het al fijntjes op vanavond: “den ergo in u komt precies terug boven”.

En dus gaan we morgen wandelen bro! En is t morgen ie, dan is t overmorgen. En de volgende stap is lopen. Ik moet er toch nog eens aan beginnen en Ruhne zaagt al twee jaar de oren van mijn kop om aan de Stadsloop Gent mee te mogen doen (1,5 km voor de kids).

En wie weet, misschien doe jij ook mee. Overtref jezelf! je deed het eerder. Run Forest! Run!

That’s all I have to say about that :-).

The Fixer Thuis

That’s right bro. je bent thuis. De laatste keer dat je Boekelse lucht opsnoof, gleed je de prilste lenteochtend tegemoet. Dat was 48 dagen geleden.

Sindsdien hing je aan talloze machines en sliep je in 5 verschillende bedden in drie verschillende ziekenhuizen. (en stierf je klaarblijkelijk 2 keer. bijna. eens de vrijdagnacht en eens de zondagnacht). In één flits stond jij aan de rand van de Styx en vlogen wij allemaal in de weegschaal. Daar waar Horus goede en slechte dagen en dingen weegt.

Maar jij had geen geld mee(r). En wij hebben door-geleefd. Wij hebben gezocht naar jou. voor jou. en  gevonden. een thuis. een familie. brothers dude! (geen wierook dus ;-))

En dus sta je nu thuis. En iedereen is verbijsterd over het ontelbare aantal klippen dat je de voorbije twee maanden omzeilde én overwon. Onverhoopt sneller en onverwacht beter dan verwacht (that one in a million lucky motherfucker), maar ik hoor nog de verschillen. En jij ziet nog dagelijks de verschillen. en ik weet dat je ook verschillen voelt.

Maar de koning heeft zijn zaakjes al goed op orde. En hij vond, althans voorlopig, rust.  Je neemt tijd voor dingen. Dingen die ertoe doen maat: vrienden, relaties.

Vandaag was voor ons een typische rushday. Kids afhalen van scoutskamp, anderhalf uur rijden naar huis, een meterhoge stapel vuile was in de badkamer zien bloeien, snelsnel naar de BBQ bij opa en oma Vos want een uur later moesten de kids al in judopak klaar staan in Nazareth. Maar jij zat rustig op het terras. En je was content van ons te zien. punt. Je kwam zelfs even langs op het judokampioenschap met Sandrine en Noah. Onverwacht. Alweer, maar misschien wordt dàt nu jouw nieuwe positieve handelsmerk. Misschien heeft de val/frontaalsyndroom jouw empatisch vermogen aangescherpt of misschien was het een dermate lifechanging event of misschien beide.

Wat er ook van aan is, het doet niet veel meer ter zake. Je bent thuis.

Eindelijk.

Yeah, hey, hey
When somethings dark, let me shed a little light on it
When somethings cold, let me put a little fire on it
If somethings old, I wanna put a bit of shine on it
When somethings gone, I wanna fight to get it back again

yeah, yeah, yeah, yeah, fight to get it back again
yeah, yeah, yeah, yeah, yeah

When somethings broke, I wanna put a bit of fixin on it
When somethings bored, I wanna put a little exciting on it
If somethings low, I wanna put a little high on it
When somethings lost, I wanna fight to get it back again

yeah, yeah, yeah, yeah, fight to get it back again
yeah, yeah, yeah, yeah, yeah

When signals cross, I wanna put a little straight on it
If theres no love, I wanna try to love again

I’ll say your prayers, I’ll take your side
I’ll find us a way to make light
I’ll dig your grave, we’ll dance and sing
What’s saved could be one last lifetime

hey, hey, hey
yeah, yeah, yeah, yeah, fight to get it back again
yeah, yeah, yeah, yeah
fight to get it back again, yeah, yeah, yeah
fight to get it back again, yeah, yeah, yeah
yeah, yeah, yeah, yeah, yeah

Voor mij de song van mijn paaskamp ( ik was kookouder), maar ook de song van jou hé bro! want ze komen naar Werchter. Leer het maar vanbuiten tegen dan! 🙂

The beans…

Weet je bro, ik ben nu al sinds 2 maart aan het bloggen voor jou. Omdat ik denk dat je ooit zal willen weten wat er gebeurde in die dagen, nachten na de val. Omdat ik denk dat je ooit zal willen proberen voelen wat wij voelden. Of omdat jouw of mijn kinderen dit ooit met hun eigen ogen-van-een-vader willen nalezen. Of gewoon om hier nog eens goed om te lachen (“WAH! PA! NONKEL! EEN BLOG!! WAAAHHAA! Da’s écht wel Generation Y!! Bloggen, toen deden ze dat nog!”). Maar er staan hier (gelukkig) ook nog een paar honderd lezers rond mijn Blog-tafel! En die kennen naturlijk niet alle beans.

Dus, in hun ere, BEANS!

• Bombshell, da’s eigenlijk mijn vrouw, mijn lief en mijn maîtresse. Caroline. We zijn nu 11 jaar getrouwd en ’t is alsof het gisteren was (dus da zal wel een goed teken zijn zeker…). Ze ligt nu in onze living naar de TV te kijken en ze vroeg mij net wat ik aan het doen was. “tikken natuurlijk. hoor je dat niet?” Tuurlijk hoort ze dat, maar het gaat om de interesse. Ze wil weten waarmee ik bezig ben omdat het haar simpleweg in-ter-es-seert. We hebben samen drie kids en wonen in den oudepost.
• Oudepost, da’s ons huis. En ja hoor, het is (maar dat weet jij allemaal wel bro) een Post geweest. De postmeester was ons grootvader. “Opa”. Sylvain De Vos. De man die ik nooit echt goed gekend heb (hij werd als diabetes-patiënt lam gelegd na een “attakske” omdat ze zijn dossier niet goed gelezen hadden – “hang meneer maar aan een baxterke”).  Ik was 5 toen hij stierf. Ik herinner mij van opa alleen zijn draaiende duimen. Jij herinnert je bijna vier jaar meer dan ik, maar dat moet je hier zelf maar eens  schrijven. In Sylvinus zijn huis woon ik nu. Hij bouwde het in 1931 met een paar maten (architecten waren toen nog niet verplicht en zal in Boekel dus zeker niet “vandoen” geweest zijn). Zo ging dat vroeger: eerst een huis, dan een vaste job (de post) én een hobby (land dat hij kon bewerken) en dàn pàs zocht een man een vrouw: meme.
• meme. Daar kunnen we een hele blog over schrijven. Maar misschien dit: ze was de Mater Familiae (klopt dit?). Ze was een netwerkster: de kolonel, de administrateur-generaal van de Post, de pastoor, allemaal stonden ze in haar boekske. En ze hield even winkel in Koloniale waren en kleerstoffen (koffie, chicorei en onderbroeken dus). Tot opa in 1940 niet langer aan grondstoffen geraakte. En dat was het einde van de winkel. Ze vulde ons leven jaren lang aan met de krant, “majorettekes” en zondagsgeld. en koetong in de witte saus. En boodschappen (tarwezemelen, konfituur en peperkoek zonder suiker en Seresta). En steek-ne-keer-nen-draad-in-mijn-naald-manneke.
• Kids. Drie dus. Oona, Ruhne en Syl. Oona is nu bijna 10 en is jouw metekind. En jij bent haar god-na-mij. “Mijne Peter, mijne Peter”. Oona heeft veel gepiekerd toen jij in t zieknhuis lag.  Ruhne is er 8 en is de denker van den hoop. Van hem hebben we eigenlijk weinig gehoord in heel die zotte periode. Maar op school ging het plots niet meer. Terwijl Oona alle aandacht rond haar wist te verzamelen, had Ruhne plots geen zin meer om te lezen, schrijven, drummen, trainen voor judo, … Je had hem moeten zien, nadat hij jou voor het eerst bezocht had! man, daar is wat van zijn schouders gevallen! En Syl is 6. De jongste. (dus) de zotste. Hij heeft je als eerste van ons kinderen bezocht, weet je dat nog? Thuis had hij verteld dat het “vreselijk” was! Dat er een grote plakker op jouw hoofd hing en dat je veel schrammen op jouw gezicht had en en en… dat Oona en Ruhne een beetje ongerust waren over jou na die avond…
• Ma en pa. Die zitten nu in Turkije. De reis was al lang gepland. Ze zijn gelukkig ook vertrokken. Over hen heb ik al hier en daar geschreven. Het zijn ouders hé bro. Zoals wij ouder zijn. Met goeie kanten en slechte. Met vrolijke dagen en donkere. Opvoeden is constant keuzes maken, in de hoop dat je ze later niet beklaagt. Nothing more to it.
• Sandrine en Noah. Jouw vrouw en zoon. In facebook termen: “it’s complicated”. Het laatste jaar was moeilijk voor iedereen denk ik. Afwachten wat de balans eind 2010 zegt.

En dat is het zowat denk ik. Meer beans zijn er natuurlijk wel. Maar deze blog moet nog een eindje meekunnen. Dus misschien komt er ooit nog een “More beans”-post.

(euh… off course we do! 😀 “it’s a dirty job but someone’s got to do it”)

Lente in Oostende

HA! Someone spilled the beans!

– dag Peter, hoe is t?
– goe goe. ik hoor da gij vanalles over mij schrijft op een blog?
– uhm…

Ach wat maakt het uit. Het is iedere keer een plezier om je te zien maat! En jij hebt er ook iedere keer meer plezier in om ons te zien, zoveel is duidelijk! niiiice! 🙂

BZIO Oostende is alles wat de website voorspelde. sjieke kamers met (bijna) allemaal zicht op zee, moderne “loungy” aankleding van de gangen. En je hebt een “TGV”! Een ToeGewezen Verpleger. Een boy. een negerke.  Echt maat, die man heeft drie gasten waar hij speciaal naar uit kijkt. In BZIO kan je met andere woorden écht niet meer over patiënten of inmates spreken.

’s Morgens ergo, ’s middags kine. Dat is nu jouw schema. Je hebt het wel nog niet al-le-maal door, maar 99% zit goed. wacht es… nu ik er op door denk… da’s bijna beter dan voor jouw ongeval 😉 !

Maar  je blijft vergeten waar het ongeval plaatsvond. Toeval? (or is your mind playing games?) En je blijft vergeten wat er kapot is aan jouw bike, ook al zag je de foto’s al drie keer. Ik heb je vandaag ook de mugshots van op IZ getoond. Veel wist je daar niet op te zeggen; geen grote-Ghandi-Einstein-of-Churchill-citaten te noteren of zo. Gewoon, een beetje stillekes: “amai. dat ziet er nogal serieus uit”. (Tja, De Vos in zijn bed. dat ziet er nogal serieus uit…)

Anderzijds. Is het jouw hersentrauma? Is het de omgeving? (neen, dat is het niet, het is… ) Je staat anders in het leven dude. Je kan het je niet voorstellen, maar ik heb in geen jaren zo goed met jou gepraat man. Er was vroger altijd wel iets: Werk, kids, relaties, hobby’s, discussies (verkeerd begrepen, goed begrepen). Maar nooit was er tijd. En als er iets is dat ik dit jaar leerde, is het dàt. Tijd Peter, tijd is er voor iedereen. En toch is het voor iedereen iets anders.

Kijk ‘em shinen dan! (let ook op de bombshell in de rechter foto)

Nog (mogelijks) goed nieuws! Je vertelde vandaag dat je tijdens de voorbije nier-dagen af en toe jouw volledig gezichtsveld terug had. Af en toe. Zou het kunnen?

En je sprak van te beginnen lopen met mij. Wablief? Dat is ook wel de eerste keer in 100 jaar dat je daar over spreekt!

Allez, het is dus lente. In jouw hoofd en in Oostende.

“Well, I stand up next to a mountain and I chop it down with the edge of my hand” ( you did it bro!!)